Dhaka, de stad en haar inwoners
Door: Joanne
23 Maart 2014 | Bangladesh, Dhaka
De afgelopen drie dagen ben ik met Jellly en de kinderen in Dhaka geweest, de hoofdstad van Bangladesh.
Omdat het zo'n bijzonder weekend was met weer zoveel nieuwe ervaringen, wil ik jullie daar in dit stukje graag meer over vertellen.
Woensdagnacht gingen we met de bus richting Dhaka, een rit van zo'n 8 uur. Normaal rijden we alleen zulke stukken als we op vakantie gaan, maar hier doen mensen dat vaak gewoon voor een weekendje of een dag als ze iets moeten doen in Dhaka of ergens anders. Ik vond het nogal lang. Dit keer had ik gelukkig wel beenruimte, dat is ook wel eens anders geweest!
Mijn eerste echte onderneming in Dhaka was nogal wat. Dan heb ik het over de reis vanaf de bus naar de guesthouse. We gingen met een cng, een klein groen autootje op gas, met tralies als deuren die je op slot moet doen zodra je zit. Het is niet bepaald een reusachtig ding, dus ik had Abel op schoot, Jelly had Anna op schoot en Edo zat tussen ons in gepropt. Aangezien de wegen ook niet optimaal zijn, en de driver niet heel erg zijn best deed om zachtjes over de hobbels te gaan, gingen we af en toe zo hard door een kuil of over een hobbel dat ik dacht dat mn rug zou breken. De driver wurmde het autootje, oke het is niet echt een auto te noemen, maar gewoon tussen al het andere verkeer. Bus op een paar centimeter afstand? Geen probleem, gewoon doorrijden.
Dat schijnt hier het motto te zijn, gewoon maar doorrijden en vooral niet teveel afremmen en aan de kant gaan als je ergens niet langs kan.
Wat me vooral heel erg opviel was het verschil tussen arm en rijk, en hoe zichtbaar dit verschil is in Dhaka. Overal zag je zwerfkinderen en bedelaars, op elke hoek van de straat wel een paar.
Moeders met baby's die de hele dag in de brandende zon op de stoep zaten, een jongentje zonder shirt en met een vies gezichtje die steeds naast me bleef lopen en me met grote, zielige ogen aankeek, een meisje die voor 2 taka (minder dan 2 cent) bloemetjes probeerde te verkopen, een man die zo kreupel was dat hij als een hoopje mens midden op de stoep lag, een andere man die geen benen meer had en zichzelf op een plankje met wieltjes eronder door de stad verplaatste, of een ander die niet eens een plankje met wieltjes onder zijn romp had, maar alleen een stuk hard plastic, niet normaal. Zo kan ik nog wel een heel aantal voorbeelden opnoemen.
Naast dit alles waren er veel te veel mannen in dure pakken met glimmende schoenen (bij wijze van spreken, het was er veel te stoffig voor schoenen om te blijven glimmen) en hoge, luxe gebouwen.
Bizar verschil om te zien.
Zo waren we vrijdag ook een middagje in de Dutch Club, om lekker te kunnen zwemmen. Ik schaamde me haast voor de paar gezinnen die er zaten, waarbij de kinderen op hun ipads spelletjes deden, en de ouders die een wijntje dronken en een sigaretje rookten. Dit dus temidden van al die armoede. Ik wist natuurlijk wel dat dit soort armoede bestond, maar om het met mijn eigen ogen te zien vond ik toch moeilijker dan ik dacht.
Zaterdag mochten de kinderen een middagje bij een super lief gezin uit Hong Kong spelen, een gezin dat hier inmiddels al meer dan 14 jaar woont. Terwijl de kinderen daar waren, gingen Jelly en ik naar de Bongo Bazaar.
Een van golfplaten gemaakte grote ruimte, die helemaal volgepropt was met kleine kraampjes met westerse kleren. Nouja, vooral voor mannen, voor vrouwen heb ik alleen maar spijkerbroeken en winterjassen gezien.
Eenmaal binnen begon de ellende, iedereen schreeuwde naar ons en probeerde ons van alles aan te smeren, en omdat alles zo dicht op elkaar zat was het een enorm doolhof. Waar ik ook keek, ik zag op den duur alleen nog maar kleren en schreeuwende mensen. 'Madame, madame! Jeans? Tshirt? Your country?' En dat keer tig vaak. Het was zo laag en donker en vol dat ik er claustrofobisch van werd. Wel weer een hele ervaring, dat moet ik toegeven.
De weg er naartoe was minstens net zo'n bijzondere ervaring. We moesten bijna een uur met de riksja, omdat een of andere weg was afgesloten. Toen we op die riksja zaten ontdekte ik pas echt wat mensen bedoelen als ze zeggen dat Dhaka zo druk en chaotisch is. We stonden op den duur in de 'file', alleen betekent een file hier gewoon alle voertuigen door elkaar midden op de weg. Iedereen probeert toch nog verder naar voren te komen, ondanks dat het muurvast stond. En ondertussen zat er een arme mevrouw met een stok in m'n arm te porren om geld te krijgen. Om maar even een beetje een plaatje te geven van het straatbeeld.
Oh één ding dat ik wel geleerd heb in de Bongo Bazaar: als je een spijkerbroek om je nek doet, weet je of hij past.
Daar was een mannetje heilig van overtuigd, maar ik heb toch wel een aantal twijfels.
Lastig om zoveel ervaringen in zo'n kort stukje te moeten proppen, maar ik hoop dat ik jullie toch een klein beetje een beeld heb kunnen geven van Dhaka.
Ik ben maar wat dankbaar dat Siebe en Jelly niet in Dhaka wonen, maar lekker op het platteland in de vrije natuur. Veel fijner wat mij betreft!
Omdat het zo'n bijzonder weekend was met weer zoveel nieuwe ervaringen, wil ik jullie daar in dit stukje graag meer over vertellen.
Woensdagnacht gingen we met de bus richting Dhaka, een rit van zo'n 8 uur. Normaal rijden we alleen zulke stukken als we op vakantie gaan, maar hier doen mensen dat vaak gewoon voor een weekendje of een dag als ze iets moeten doen in Dhaka of ergens anders. Ik vond het nogal lang. Dit keer had ik gelukkig wel beenruimte, dat is ook wel eens anders geweest!
Mijn eerste echte onderneming in Dhaka was nogal wat. Dan heb ik het over de reis vanaf de bus naar de guesthouse. We gingen met een cng, een klein groen autootje op gas, met tralies als deuren die je op slot moet doen zodra je zit. Het is niet bepaald een reusachtig ding, dus ik had Abel op schoot, Jelly had Anna op schoot en Edo zat tussen ons in gepropt. Aangezien de wegen ook niet optimaal zijn, en de driver niet heel erg zijn best deed om zachtjes over de hobbels te gaan, gingen we af en toe zo hard door een kuil of over een hobbel dat ik dacht dat mn rug zou breken. De driver wurmde het autootje, oke het is niet echt een auto te noemen, maar gewoon tussen al het andere verkeer. Bus op een paar centimeter afstand? Geen probleem, gewoon doorrijden.
Dat schijnt hier het motto te zijn, gewoon maar doorrijden en vooral niet teveel afremmen en aan de kant gaan als je ergens niet langs kan.
Wat me vooral heel erg opviel was het verschil tussen arm en rijk, en hoe zichtbaar dit verschil is in Dhaka. Overal zag je zwerfkinderen en bedelaars, op elke hoek van de straat wel een paar.
Moeders met baby's die de hele dag in de brandende zon op de stoep zaten, een jongentje zonder shirt en met een vies gezichtje die steeds naast me bleef lopen en me met grote, zielige ogen aankeek, een meisje die voor 2 taka (minder dan 2 cent) bloemetjes probeerde te verkopen, een man die zo kreupel was dat hij als een hoopje mens midden op de stoep lag, een andere man die geen benen meer had en zichzelf op een plankje met wieltjes eronder door de stad verplaatste, of een ander die niet eens een plankje met wieltjes onder zijn romp had, maar alleen een stuk hard plastic, niet normaal. Zo kan ik nog wel een heel aantal voorbeelden opnoemen.
Naast dit alles waren er veel te veel mannen in dure pakken met glimmende schoenen (bij wijze van spreken, het was er veel te stoffig voor schoenen om te blijven glimmen) en hoge, luxe gebouwen.
Bizar verschil om te zien.
Zo waren we vrijdag ook een middagje in de Dutch Club, om lekker te kunnen zwemmen. Ik schaamde me haast voor de paar gezinnen die er zaten, waarbij de kinderen op hun ipads spelletjes deden, en de ouders die een wijntje dronken en een sigaretje rookten. Dit dus temidden van al die armoede. Ik wist natuurlijk wel dat dit soort armoede bestond, maar om het met mijn eigen ogen te zien vond ik toch moeilijker dan ik dacht.
Zaterdag mochten de kinderen een middagje bij een super lief gezin uit Hong Kong spelen, een gezin dat hier inmiddels al meer dan 14 jaar woont. Terwijl de kinderen daar waren, gingen Jelly en ik naar de Bongo Bazaar.
Een van golfplaten gemaakte grote ruimte, die helemaal volgepropt was met kleine kraampjes met westerse kleren. Nouja, vooral voor mannen, voor vrouwen heb ik alleen maar spijkerbroeken en winterjassen gezien.
Eenmaal binnen begon de ellende, iedereen schreeuwde naar ons en probeerde ons van alles aan te smeren, en omdat alles zo dicht op elkaar zat was het een enorm doolhof. Waar ik ook keek, ik zag op den duur alleen nog maar kleren en schreeuwende mensen. 'Madame, madame! Jeans? Tshirt? Your country?' En dat keer tig vaak. Het was zo laag en donker en vol dat ik er claustrofobisch van werd. Wel weer een hele ervaring, dat moet ik toegeven.
De weg er naartoe was minstens net zo'n bijzondere ervaring. We moesten bijna een uur met de riksja, omdat een of andere weg was afgesloten. Toen we op die riksja zaten ontdekte ik pas echt wat mensen bedoelen als ze zeggen dat Dhaka zo druk en chaotisch is. We stonden op den duur in de 'file', alleen betekent een file hier gewoon alle voertuigen door elkaar midden op de weg. Iedereen probeert toch nog verder naar voren te komen, ondanks dat het muurvast stond. En ondertussen zat er een arme mevrouw met een stok in m'n arm te porren om geld te krijgen. Om maar even een beetje een plaatje te geven van het straatbeeld.
Oh één ding dat ik wel geleerd heb in de Bongo Bazaar: als je een spijkerbroek om je nek doet, weet je of hij past.
Daar was een mannetje heilig van overtuigd, maar ik heb toch wel een aantal twijfels.
Lastig om zoveel ervaringen in zo'n kort stukje te moeten proppen, maar ik hoop dat ik jullie toch een klein beetje een beeld heb kunnen geven van Dhaka.
Ik ben maar wat dankbaar dat Siebe en Jelly niet in Dhaka wonen, maar lekker op het platteland in de vrije natuur. Veel fijner wat mij betreft!
-
23 Maart 2014 - 19:08
Trees:
Erg leuk om weer wat van je te lezen, je bent weer heel wat ervaringen rijker.
Ben heel benieuwd naar de foto's. Groetjes van ons allemaal! -
23 Maart 2014 - 21:42
Agien:
Ja, zulke dingen maak je niet vaak mee. Wat een ervaring. En dan te bedenken dat miljoenen mensen zo leven. Wat hebben wij het hier goed. Ik ben ook heel benieuwd naar je foto's. We hebben drukke dagen achter de rug, want Gert en Eveliene zijn verhuisd. De hele familie heeft meegeholpen. Kom maar gauw eens kijken als je terug bent. Nog een goede tijd daar! Liefs, Agien -
24 Maart 2014 - 18:16
Christa:
"Bus a few inches away? No problem, just drive." That's how one of your sentences translated. It's the absolute perfect way to describe traffic here! :) -
24 Maart 2014 - 22:44
Roelienke:
Hé die Joanne, leuk zeg om al jouw verhalen te lezen. Ik ben weer helemaal bij..... en ontdek nu dat we ook een bericht achter kunnen laten..hihi.... stom. Wat maak je veel indrukwekkende dingen mee. We missen je wel hoor, Bangladesh wordt veel bekeken op de wereldkaart van Joas. Woensdag komt je zus oppassen....echt super dan je zo'n fantastische vervanger hebt geregeld.
lieve groetjes van Pieter Roelienke Joas en Noor -
24 Maart 2014 - 22:45
Ellen:
Hoi hoi, Super leuk om je verhalen te lezen, de tijd gaat wel snel hoor dat je er nu al weer zo veel weken bent. Alle ellende te zien lijkt me wel heel heftig. He meissie zet 'em op daar en schrijf snel weer een stukje ik vind het ontzettend leuk om te lezen en het is net of je dan een beetje in de buurt bent.
liefs van ons allemaal. Greetz Ellen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
