Bijna kerst

Lieve allemaal,

Het heeft me een week of 6 gekost, maar hier dan toch eindelijk het vervolg op mijn avonturen hier in Cardiff. Mijn excuses voor mijn trouwe lezers die al die tijd in spanning hebben gewacht of ik hier nog wel iets doe en beleef.

Het zijn een aantal rare weken geweest. Er is wel wat teveel gebeurd om jullie 8 pagina’s lang geboeid te houden, dus ik schrijf vooral gewoon sommige dingen op. Mochten jullie meer willen weten, jullie weten me te vinden.

Laat ik maar beginnen met een van de meest awesome dagen so far hier in de UK. Zoals ik in mijn vorige blog aankondigde werden we uitgenodigd voor een rondleiding door het Briste parlementsgebouw en door de Supreme Court. Die rondleiding is inmiddels alweer een aantal week geleden.
Het was een bizarre dag. Ik was nog nooit in Londen geweest, dus dat was alleen al leuk. We gingen ’s ochtends vroeg met de bus erheen en gingen vervolgens met de taxi naar onze bestemming. We reden langs een heel mooi en oud gebouw waarover ik zei dat ik er wel graag even naar toe wilde als dat kon. Dat bleek precies het gebouw te zijn waar we de rondleiding hadden. Voor de mensen die ooit in Londen zijn geweest: het was dus een rondleiding door het gebouw dat vastzit aan de Big Ben.

In dit gebouw is alles rood of groen (met alles bedoel ik de vloerbedekking en meubels). Rood is voor de parlementsleden en andere mensen die werken voor de House of Lords en groen is voor mensen die werken voor de House of Commons. Of andersom, dat weet ik niet meer. In elk geval is het niet de bedoeling dat iedereen in de ruimtes komt met de andere kleur dan waarvoor zij werken. De man die ons rondleidde (Chris) werkt al een jaar of 20 in dit gebouw. Waarschijnljk werkt niemand er zo lang als hij en hij is een behoorlijk opvallend figuur. Hierdoor kon hij ons gewoon overal mee naar toe nemen wat uiteraard behoorlijk uniek was. Zo hebben we koffie gedronken op het terras dat uitkijkt over de Themes en de Londen Eye en waar normaal gesproken alleen ministers enzo mogen komen. We hebben allemaal van die zalen gezien wat normaal op tv is en andere zalen die nooit op tv komen. Het was echt heel bijzonder om daar zo rond te mogen lopen en alles aan te kunnen raken en te weten dat er maar weinig mensen daar zijn geweest die er niet werken. In het kantoor van Chris is een balkon waardoor je naast de bovenkant van de Big Ben stond, als die natuurlijk niet under construction was geweest en we daadwerkelijk de deur open hadden kunnen doen. Toch was het idee nog steeds wel leuk. Hij heeft ons nog getrakteerd op een heerlijke lunch en daarna zijn we naar de overkant van de straat gegaan en kregen we een rondleiding door de Supreme Court. Ook dit was weer behoorlijk uniek aangezien dit ook niet open is voor publiek normaal gesproken. Al met al was het gewoon een hele bijzondere dag en liepen Esmee en ik zo blij als kleuters in een snoepwinkel rond door al die gebouwen.

Verder zijn alle bezoeken inmiddels geweest hier. Eerst kwam Renee een weekendje langs, het weekend daarna kwam Margriet langs en afgelopen weekend zijn Merel en Marjolein hier geweest. Met Renee heb ik een rondje gelopen bij een heel mooi natuurpark en zijn we lekker naar de bios en het strand geweest. Met Margriet ben ik naar weer een heel indrukwekkend kasteel geweest en met Merel en Marjolein zijn we ook weer naar een strand en bios geweest. En aldoor natuurlijk lekker wat gedronken en rondgelopen in Cardiff etc. De foto’s van deze weekenden vinden jullie bijgevoegd. Leuk om hun allemaal hier mijn plekje even te kunnen laten zien en om even met wat mensen bij te kletsen die ik al ken en die gewoon mijn eigen vrienden zijn ipv weer allemaal nieuw.

Op stage hebben Esmee en ik inmiddels meer dan 100 feedback forms gedaan met prisoners. Vanuit Parc kwam de vraag of wij ons bezig wilden houden met het maken en afnemen van feedback forms voor prisoners, families en kinderen. Dit hebben we gedaan en inmiddels hebben we dus meer dan 100 forms afgenomen bij prisoners. Dit was een van de leukste taken tot nu toe vond ik, omdat dit ons de kans gaf echt met prisoners in gesprek te gaan. Sommige kunnen niet lezen en schrijven, dus dan ging ik er naast zitten om de vragen voor te lezen en de antwoorden op te schrijven. Hierdoor hadden we echt tijd om hun verhaal aan te horen en ze hadden ook vaak een heleboel te vertellen. We zijn op verschillende wings geweest en je kunt echt het verschil merken tussen de family unit en de gewone wings. Op den duur hebben we een hele tijd gewoon zitten praten met 4 prisoners en dit gaf ons ook een beter beeld van hun leven binnen de muren. Een liet ons ook zien hoe ze visits kunnen boeken en hoe ze hun eten kunnen uitkiezen. Dit alles is ook bijzonder nuttig om straks te kunnen vergelijken met de gevangenissen in Nederland.

Voor mijn onderzoek over de relatie tussen parental imprisonment en learning abilities van kinderen heb ik inmiddels ook een aantal interviews gedaan. Vanmorgen ben ik weer naar een school geweest waar ik een hele tijd heb gepraat met de head teacher en deputy head. (Sorry voor alle Engelse woorden tussendoor, soms kom ik even niet op de Nederlandse woorden). Dit gaf me niet alleen antwoorden, maar dit gaf me ook een beter beeld hoe het is voor scholen om hier mee om te moeten gaan. Gister sprak ik met een paar kinderen van een prisoner en dat soort gesprekken vind ik heel belangrijk en waardevol om te leren begrijpen hoe het voor hun is. We hebben inmiddels ook de Hidden Sentence training gehad van Barnardo’s, wat specifiek gaat over de ‘straf’ die families automatisch ook ondergaan doordat hun familielid in de gevangenis zit. Heel nuttig en geeft zeker een goed inzicht, maar het is toch anders als je zelf met de kinderen praat en hun gezichten en emoties erbij ziet.

Vorige week kwamen een aantal mensen van school en nog wat meer mensen van het werkveld langs in Cardiff. Ze hadden eerst wat stagiaires in Londen opgezocht en kwamen nu bij ons in Cardiff om ons te zien en om een rondleiding te krijgen door Parc. Tijdens de rondleiding besefte ik me hoe ontzettend dankbaar ik mag zijn voor deze stageplek en dat we het personeel, de families en de prisoners allemaal een beetje hebben leren kennen en hun verhalen hebben mogen horen. Al deze informatie gaat straks heel erg helpen als ik in Nederland in een van de gevangenissen stage ga lopen met deze family approach.

Inmiddels is het nog 2,5 week tot ik eerst even weer thuis mag opladen voor we de laatste weken van onze stage ingaan. Hoewel de stage echt heel bijzonder is en het wel als een voorrecht voelt om hier te zijn en alles van zoveel verschillende kanten en van zo dichtbij mee te mogen maken heb ik ook wel heel veel zin om weer even naar huis te gaan.

Tot snel!
Joanne