De start van een nieuw avontuur

Lieve familie, vrienden en anderen die de moeite nemen op de hoogte te blijven van mijn leven,

Het is alweer ruim 3 jaar geleden dat ik jullie voor het laatst op deze manier toesprak.
Inmiddels een nieuw land, nieuwe activiteiten en een nieuw avontuur.
Dit keer zit ik voor 5 maand in Cardiff, Wales. De meesten van jullie zijn ongetwijfeld hiervan op de hoogte, maar mochten jullie het stiekem vergeten zijn, dan is dit de manier om het nog even na te lezen.
Het is alweer bijna een week geleden dat ik mijn spullen pakte en vertrok naar dit nieuwe tijdelijke onderkomen. Pas volgende week maandag begin ik officieel met mijn stage in Parc Prison, maar er is alweer genoeg gebeurd voor een verhaaltje.

Simon Jan bracht me vorige week vrijdag naar mijn nederige stulpje in Cardiff. Na een bijzonder lange busreis van Londen naar Cardiff kwamen we rond een uur of 3 hier aan. Ik huur een kamer in een gigantisch huis met 13 kamers, 2 keukens, 4 badkamers en beneden nog een gezamenlijke woonkamer. Mijn klasgenootje Esmee huurt ook een kamer in dit huis en onze kamers zitten naast elkaar op de 3e verdieping aan het einde van de gang. We zijn heel blij dat we hier in elk geval al samen zijn, want verder is er nog niemand en het huis is heel groot, leeg en donker. We hebben steeds onze deuren open om vanuit onze eigen kamers met elkaar te praten als we enge geluiden horen oid.

Zaterdag hebben Simon Jan en ik gelijk Cardiff een beetje verkend. ’s Middags zijn we naar Cardiff Castle geweest, een groot kasteel midden in het centrum. We vonden het heel indrukwekkend, met name de smalle, donkere gang in de muur die in de Tweede Wereldoorlog werd gebruikt om mensen te beschermen tegen luchtaanvallen. Op de muren hingen overal tips en waarschuwingen die in die tijd in de straten hingen en er stond muziek uit die tijd aan en radiofragmenten.

Na dit culturele uitstapje ploften we neer op een terras achter een park en een kerk. Toen we net aan ons eerste biertje (bier, ruim een halve liter is wat je hier krijgt) zaten, rende er politie voor ons langs naar twee mannen die op het muurtje tegenover ons zaten. Beide mannen waren dronken, dus wij dachten dat ze iets gedaan hadden met drugs ofzo. Een van de twee was helemaal in shock en verward en kwam bij ons aan het tafeltje op een stoel zitten en vertelde meerdere keren wat er net was gebeurd. Hij bleek net in het park met een mes in zijn been gestoken te zijn. Een heroïneverslaafde had geprobeerd drugs aan ze te verkopen en toen dat niet lukte (zo luidt het verhaal) probeerde hij eerst het oog van de man uit te drukken en stak hem daarna in zijn been. Zijn oog was helemaal rood en hij zag wazig. Het was allemaal een hele bizarre situatie en we waren zelf ook behoorlijk geschokt om dit van zo dichtbij mee te maken. Meer politie kwam erbij en ook een ambulance die de man later meenamen.

Afgelopen weekend was er een gaypride en naast ons zaten mensen die net gezellig met elkaar naar de pride waren geweest. Zij waren natuurlijk ook heel erg aangedaan en verzekerden ons er direct van dat dit absoluut geen normale gang van zaken is in Cardiff en dat ik me echt geen zorgen hoef te maken en dat soort dingen. We raakten met ze aan de praat en voor we het wisten zaten we 4 uur lang met een paar Britten en een paar Welsch te praten over de Brexit, mijn stage, sinterklaas en meer random onderwerpen. Een vrouw gaf me gelijk haar nummer die ik mocht bellen als er iets was en een andere man had vlakbij een winkel waar ik ook altijd langs mocht komen. Ondanks het rare begin van de avond was het bijzonder gezellig zo met deze groep mensen.

Zondag moest ik tot mijn grote spijt voor de komende 1,5 maand afscheid nemen van Simon Jan. In oktober vliegt hij naar Australië, maar voor hij daar heen gaat komt hij nog even langs in Cardiff. Ik was natuurlijk heel verdrietig en het voelde best heel raar om hier nu echt alleen (met Esmee) te zijn. Esmee moest ook nog heel erg wennen aan alles en we moesten allebei nog echt wennen aan het huis. De rest van de middag hebben we daarom gewinkeld voor kaarsjes, gezellige lampen, een wc-bril, een afwasbak, kussens en meer huiselijke voorwerpen. Het begint er al aardig op te lijken nu.

Dinsdag zijn we voor het eerst naar Parc Prison geweest. We ontmoetten daar Hayley, een piekfijn uitziende vrouw met gigantische roze nepnagels. Ze was super aardig en vertelde ons wat meer over onze stage en liet ons alvast wat van de gevangenis zien. Wij zullen voornamelijk stagelopen in het Visitor Center. Dit is de plek waar bezoekers zich moeten aanmelden voor ze daadwerkelijk op bezoek kunnen bij hun geliefde die in de gevangenis zit. We kregen alvast wat opties voor onze onderzoeken die we moeten doen, maar we worden helemaal vrijgelaten om een ander onderwerp te kiezen. We zullen in elk geval mee kijken met verschillende trainingen en activiteiten zoals een training voor vaders en gezinnen waar sprake is geweest van misbruik van alcohol of drugs. Vaders denken vaak dat hun kinderen dit niet door hebben, maar tijdens deze sessies mogen de kinderen vertellen hoe zij het ervaren hebben. Vaak emotionele en heftige sessies. Verder is er een soort scouting voor de kinderen, daar zullen we ook een paar keer mee kijken. We kregen ook gelijk een rondleiding door de family unit, de vleugel waar de gevangenen zitten die meedoen aan de gezinsbenadering. Er wordt heel erg gefocust op positiviteit en hoe de mannen een zo goed mogelijk voorbeeld kunnen zijn voor hun kinderen. Heel bijzonder zo in een gevangenis.

Voor nu zal ik jullie eerst weer met rust laten. Als straks echt mijn stage is begonnen zal ik zo nu en dan weer wat nieuwe verhalen met jullie delen.

Bedankt voor het lezen en jullie horen van me.

Liefs, Joanne