De eerste stageweek
Door: Joanne
11 September 2017 | Verenigd Koninkrijk, Cardiff
Lieve allemaal,
Vandaag schrijf ik alweer mijn tweede verhaal hier vanuit Cardiff. Het zijn een paar intensieve dagen geweest sinds ik jullie voor het laatst op de hoogte hield, dus ook dit verhaal zal vast weer langer worden dan ik gepland heb.
Vorige week maandag begonnen we (Esmee en ik) dan eindelijk echt met onze stage. We ontmoetten Ceri, onze begeleidster en manager van het Visitor Center. We hebben met haar gekletst over onze onderzoeken en of we thuis al misten en meer van dat soort onderwerpen. Ze noemde ons haar moeder voor de tijd dat we hier zijn. Met alle vragen en dingen mogen we bij haar komen, dus dat voelde gelijk al wel als een veilig begin. ’s Middags hebben we met de twee vrouwen die we dinsdag al in het Visitor Center hadden ontmoet meegekeken terwijl zij aan het werk waren. Ze legden ons alvast wat dingen uit over het systeem en hoe je bezoekers aan kunt melden. Echt wel heel sneu om de spanning van sommige gezichten van bezoekers af te lezen en hoe onzeker sommigen zijn. Het Visitor Center zal onze basis zijn van waaruit we verschillende projecten gaan bijwonen en verschillende dingen gaan bezoeken. Hoe dat allemaal gaat lopen weten we nog niet.
Dinsdag was heel apart. En leuk, maar vooral ook een beetje vreemd. Christine, de manager, vertelde ons dat ze ons naar Neath zou brengen. Christine ontmoetten we maandag. Ze is de manager van Ceri en daarmee van het gehele Visitor Center en van een aantal vrouwen van Barnardo’s (hoe het precies zit snap ik nog steeds niet, het lijkt alsof er overbodig veel managers rondlopen hier).
Neath is een dorpje ongeveer een half uur verder dan Bridgend (de plaats waar Parc gevestigd is) waar een aantal scholen staan waar de kinderen heen gaan die vaak in het Visitor Center langskomen. Zoals we van Christine begrepen zouden we een aantal mensen van Barnardo’s ontmoeten en zouden we wat van deze scholen bezoeken. Wat er in werkelijkheid gebeurde die dag, was dat we in een kantoor met vier vrouwen van Barnardo’s werden gedropt en aan het eind van de dag weer opgehaald zouden worden. Het enige wat we gedaan hebben is kletsen met deze mensen. Het was bijzonder gezellig en ook nog wel heel leerzaam, maar het voelde een beetje op een inreuk op hun werkdag. Ze vonden het niet erg zeiden ze.
Woensdag en donderdag zijn we naar conferenties geweest. De conferentie van woensdag ging over verschillende dingen. ’s Ochtends waren er twee sprekers en daarna waren er twee workshops waar je heen kon. Ik kan al niet meer heel goed terughalen waar het in de ochtend over ging, maar ik geloof dat het wel interessant was. De eerste workshop waar ik was ingedeeld ging over ‘Parents in conflict’. Iets minder op mij van toepassing, aangezien het ging over ouders die een conflict met elkaar hadden en hoe je als professional kon helpen het probleem boven tafel te krijgen. De vrouw die de workshop gaf was wel grappig, dus dat maakte een hoop goed.
Esmee was ’s ochtens al naar de workshop geweest waar ik ’s middags heen zou, maar omdat die niet echt heel boeiend bleek ben ik geswitcht. Ik ben in plaats daarvan naar de workshop gegaan die twee vrouwen van Barnardo’s, Charlotte en Stacey, gaven. Het was een voorproefje van de cursus die ze ‘Hidden sentence’ noemen. De hidden sentence is eigenlijk de straf die de families van gedetineerden een soort van opgelegd krijgen als het familielid in de gevangenis belandt. Kinderen worden vaak gepest, moeders worden soms nog steeds enorm onder druk gezet en vaak gaat de mishandeling door terwijl het familielid in de gevangenis zit. Ik vond het een bijzonder indrukwekkende workshop. We krijgen ook nog de volledige training over dit onderwerp, maar dit was al een goede manier om een beetje een idee te krijgen van wat families meemaken. Een van de feiten die ik behoorlijk schokkend vond is dat er in de UK in 2006 naar schatting 200,000 kinderen leefden waarvan een van beide ouders in de gevangenis zat. Meer kinderen hadden een ouder in de gevangenis dan ouders die gescheiden waren. Onvoorstelbaar toch?
Verder lieten ze een heel ontroerend filmpje zien van een paar kinderen die een ouder in de gevangenis hebben. Ze hadden gezamenlijk een brief geschreven aan een University en lazen die met elkaar voor. Er stond onder andere in dat families niet gelijk gevaarlijk of eng zijn als een familielid in de gevangenis zit en dat niet iedereen zo moet oordelen gelijk. Ook vertelde een meisje over een keer dat ze haar vader ging bezoeken en dat hij, toen hij haar een knuffel wilde geven, weer in zijn stoel geduwd werd omdat hij niet mocht opstaan. Verder maakt ongeveer 80% van de kinderen de arrestatie van een van beide ouders mee. Dit soort feiten zijn behoorlijk traumatisch en dat is waar deze cursus over gaat, om mensen hiervan bewust te maken en hoe professionals hiermee om kunnen gaan.
De conferentie van donderdag sloot hier heel goed op aan. Het was een evaluatie van het project ‘Visiting Mum’, een programma vergelijkbaar met de Family Approach zoals ze die in Parc hebben. Kinderen worden bij dit project begeleidt door vrijwilligers tijdens het bezoek aan hun moeder in de gevangenis. Slechts 5% van de kinderen die een moeder in de gevangenis hebben kan thuis blijven wonen. Twee moeders die beide nog een straf aan het uitzitten waren kwamen vertellen over hun ervaring met dit programma. Dit maakte het erg ontroerend, omdat je de spanning van hun hele lijf kon aflezen en kon zien wat dit programma voor ze betekende. Ook twee vrijwilligers en een man die in de gevangenis werkte vertelden hun ervaringen. Altijd een beetje dubbel, omdat er natuurlijk wel een reden is dat ze meerdere jaren in de gevangenis zitten, maar tegelijk moeten de kinderen daarvoor niet gestraft worden, zoals waar het om gaat bij de hidden sentence.
Vrijdag kregen we na twee week zonder wifi gezeten te hebben eindelijk internet in huis. Afgelopen weekend hebben we daarom vrijwel de hele tijd genetflixt. Geen enkel probleem moet ik zeggen.
Vandaag, maandag, hebben we zelf bezoekers in mogen boeken in het Visitor Center. Omdat ze zo weinig personeel hebben op het moment waren alleen Esmee en ik en Rachel (die bij Barnardo’s werkt en die we vorige week hebben ontmoet) er. En Ceri natuurlijk om een oogje in het zeil te houden en aan wie we vragen konden stellen. Super spannend gelijk zo met al die strenge beveiligingsregels en nieuwe systemen, maar ook wel heel mooi om misschien mensen toch enigszins gerust te kunnen stellen door de manier waarop je met ze omgaat (hoop ik dan in elk geval).
Komende dagen zullen we meekijken met een training die aan een groep gevangenen wordt gegeven, vast ook heel interessant. Over een tijdje zal ik jullie weer een nieuwe update geven.
Bedankt weer dat jullie de moeite namen om dit hele verhaal te lezen,
ik vind het ook elke keer weer leuk om reacties te lezen.
Liefs,
Joanne
Vandaag schrijf ik alweer mijn tweede verhaal hier vanuit Cardiff. Het zijn een paar intensieve dagen geweest sinds ik jullie voor het laatst op de hoogte hield, dus ook dit verhaal zal vast weer langer worden dan ik gepland heb.
Vorige week maandag begonnen we (Esmee en ik) dan eindelijk echt met onze stage. We ontmoetten Ceri, onze begeleidster en manager van het Visitor Center. We hebben met haar gekletst over onze onderzoeken en of we thuis al misten en meer van dat soort onderwerpen. Ze noemde ons haar moeder voor de tijd dat we hier zijn. Met alle vragen en dingen mogen we bij haar komen, dus dat voelde gelijk al wel als een veilig begin. ’s Middags hebben we met de twee vrouwen die we dinsdag al in het Visitor Center hadden ontmoet meegekeken terwijl zij aan het werk waren. Ze legden ons alvast wat dingen uit over het systeem en hoe je bezoekers aan kunt melden. Echt wel heel sneu om de spanning van sommige gezichten van bezoekers af te lezen en hoe onzeker sommigen zijn. Het Visitor Center zal onze basis zijn van waaruit we verschillende projecten gaan bijwonen en verschillende dingen gaan bezoeken. Hoe dat allemaal gaat lopen weten we nog niet.
Dinsdag was heel apart. En leuk, maar vooral ook een beetje vreemd. Christine, de manager, vertelde ons dat ze ons naar Neath zou brengen. Christine ontmoetten we maandag. Ze is de manager van Ceri en daarmee van het gehele Visitor Center en van een aantal vrouwen van Barnardo’s (hoe het precies zit snap ik nog steeds niet, het lijkt alsof er overbodig veel managers rondlopen hier).
Neath is een dorpje ongeveer een half uur verder dan Bridgend (de plaats waar Parc gevestigd is) waar een aantal scholen staan waar de kinderen heen gaan die vaak in het Visitor Center langskomen. Zoals we van Christine begrepen zouden we een aantal mensen van Barnardo’s ontmoeten en zouden we wat van deze scholen bezoeken. Wat er in werkelijkheid gebeurde die dag, was dat we in een kantoor met vier vrouwen van Barnardo’s werden gedropt en aan het eind van de dag weer opgehaald zouden worden. Het enige wat we gedaan hebben is kletsen met deze mensen. Het was bijzonder gezellig en ook nog wel heel leerzaam, maar het voelde een beetje op een inreuk op hun werkdag. Ze vonden het niet erg zeiden ze.
Woensdag en donderdag zijn we naar conferenties geweest. De conferentie van woensdag ging over verschillende dingen. ’s Ochtends waren er twee sprekers en daarna waren er twee workshops waar je heen kon. Ik kan al niet meer heel goed terughalen waar het in de ochtend over ging, maar ik geloof dat het wel interessant was. De eerste workshop waar ik was ingedeeld ging over ‘Parents in conflict’. Iets minder op mij van toepassing, aangezien het ging over ouders die een conflict met elkaar hadden en hoe je als professional kon helpen het probleem boven tafel te krijgen. De vrouw die de workshop gaf was wel grappig, dus dat maakte een hoop goed.
Esmee was ’s ochtens al naar de workshop geweest waar ik ’s middags heen zou, maar omdat die niet echt heel boeiend bleek ben ik geswitcht. Ik ben in plaats daarvan naar de workshop gegaan die twee vrouwen van Barnardo’s, Charlotte en Stacey, gaven. Het was een voorproefje van de cursus die ze ‘Hidden sentence’ noemen. De hidden sentence is eigenlijk de straf die de families van gedetineerden een soort van opgelegd krijgen als het familielid in de gevangenis belandt. Kinderen worden vaak gepest, moeders worden soms nog steeds enorm onder druk gezet en vaak gaat de mishandeling door terwijl het familielid in de gevangenis zit. Ik vond het een bijzonder indrukwekkende workshop. We krijgen ook nog de volledige training over dit onderwerp, maar dit was al een goede manier om een beetje een idee te krijgen van wat families meemaken. Een van de feiten die ik behoorlijk schokkend vond is dat er in de UK in 2006 naar schatting 200,000 kinderen leefden waarvan een van beide ouders in de gevangenis zat. Meer kinderen hadden een ouder in de gevangenis dan ouders die gescheiden waren. Onvoorstelbaar toch?
Verder lieten ze een heel ontroerend filmpje zien van een paar kinderen die een ouder in de gevangenis hebben. Ze hadden gezamenlijk een brief geschreven aan een University en lazen die met elkaar voor. Er stond onder andere in dat families niet gelijk gevaarlijk of eng zijn als een familielid in de gevangenis zit en dat niet iedereen zo moet oordelen gelijk. Ook vertelde een meisje over een keer dat ze haar vader ging bezoeken en dat hij, toen hij haar een knuffel wilde geven, weer in zijn stoel geduwd werd omdat hij niet mocht opstaan. Verder maakt ongeveer 80% van de kinderen de arrestatie van een van beide ouders mee. Dit soort feiten zijn behoorlijk traumatisch en dat is waar deze cursus over gaat, om mensen hiervan bewust te maken en hoe professionals hiermee om kunnen gaan.
De conferentie van donderdag sloot hier heel goed op aan. Het was een evaluatie van het project ‘Visiting Mum’, een programma vergelijkbaar met de Family Approach zoals ze die in Parc hebben. Kinderen worden bij dit project begeleidt door vrijwilligers tijdens het bezoek aan hun moeder in de gevangenis. Slechts 5% van de kinderen die een moeder in de gevangenis hebben kan thuis blijven wonen. Twee moeders die beide nog een straf aan het uitzitten waren kwamen vertellen over hun ervaring met dit programma. Dit maakte het erg ontroerend, omdat je de spanning van hun hele lijf kon aflezen en kon zien wat dit programma voor ze betekende. Ook twee vrijwilligers en een man die in de gevangenis werkte vertelden hun ervaringen. Altijd een beetje dubbel, omdat er natuurlijk wel een reden is dat ze meerdere jaren in de gevangenis zitten, maar tegelijk moeten de kinderen daarvoor niet gestraft worden, zoals waar het om gaat bij de hidden sentence.
Vrijdag kregen we na twee week zonder wifi gezeten te hebben eindelijk internet in huis. Afgelopen weekend hebben we daarom vrijwel de hele tijd genetflixt. Geen enkel probleem moet ik zeggen.
Vandaag, maandag, hebben we zelf bezoekers in mogen boeken in het Visitor Center. Omdat ze zo weinig personeel hebben op het moment waren alleen Esmee en ik en Rachel (die bij Barnardo’s werkt en die we vorige week hebben ontmoet) er. En Ceri natuurlijk om een oogje in het zeil te houden en aan wie we vragen konden stellen. Super spannend gelijk zo met al die strenge beveiligingsregels en nieuwe systemen, maar ook wel heel mooi om misschien mensen toch enigszins gerust te kunnen stellen door de manier waarop je met ze omgaat (hoop ik dan in elk geval).
Komende dagen zullen we meekijken met een training die aan een groep gevangenen wordt gegeven, vast ook heel interessant. Over een tijdje zal ik jullie weer een nieuwe update geven.
Bedankt weer dat jullie de moeite namen om dit hele verhaal te lezen,
ik vind het ook elke keer weer leuk om reacties te lezen.
Liefs,
Joanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
