Een aantal uitstapjes
Door: Joanne
03 Maart 2014 | Bangladesh, Mymensingh
Bijna 2 week na mijn vorige blog wordt het hoog tijd om jullie weer een beetje bij te praten over mijn avonturen hier.
Ik zal maar beginnen met een vrij bizar moment van afgelopen weekend: Jelly, broeder Guillaume en ik hebben het Wilhelmus gezongen voor meer dan 100 bengalen.
Het begon allemaal woensdagavond toen we (Siebe, Jelly, de kinderen en ik) aan onze 10 uur durende reis naar Mymensingh begonnen, naar de Taizé broeders. De Taizé broeders zijn 4 mannen uit verschillende landen die hun hele leven aan God wijden, een soort moniken. Alleen waren ze totaal niet zoals ik me moniken voorstel. Ze waren super gezellig en grappig en je kon over van alles met ze kletsen.
Donderdag hadden we een rustig dagje met een lekker boottochtje op een mooie rivier. Jelly en ik hebben daarna l'arche bezocht, een huis voor gehandicapten waar de leiders bij ze wonen en proberen samen een familie te vormen. Gehandicapten worden hier vaak weggestopt of verstoten door de familie, omdat ze zich ervoor schamen. Af en toe wordt zelfs de vrouw door de man verstoten, omdat de vrouw er de schuld van krijgt dat ze een gehandicapt kind heeft gekregen. Op straat zie je soms ook een gehandicapte of geestelijk gestoorde rondlopen. Echt heel erg dat dat soort dingen hier gewoon gebeuren.
Donderdagavond ging ik met Siebe en Abel (hun 5-jarige zoontje) naar de Mella, een bazaar met allemaal kraampjes en (handmatige!) attracties. Alleen aan het eind waren we zelf de attractie, en wilden allerlei mensen foto's van ons maken. Vrij irritant.
Vrijdag nam de Nederlandse broeder Guillaume ons mee naar een feest ter ere van het 100-jarig bestaan van een zusterschap ergens in een stad een paar uur bij Mymensingh vandaan. Momenteel zijn er nog 4 zusters, en die schijnen heel veel goeie dingen te doen. Het feest was eigenlijk vooral een hele lange bijeenkomst met allemaal praatjes in een taal die ik niet kon verstaan. Totdat broeder Guillaume graag zijn grote passie met de mensen daar wilde delen: zingen. Helaas moesten Jelly en ik daar ook aan deelnemen en moesten we op het podium het Wilhelmus zingen. Ik was zo geschokt dat ik de woorden vergat. Maar broeder Guillaume was ervan overtuigd dat de mensen het alleen al fantastisch vonden dat wij daar als enorme Nederlanders op het podium stonden, dus dat hoop ik dan maar. Van het zingen kunnen ze niet onder de indruk zijn geweest in elk geval.
Gister ben ik naar het lepraziekenhuis geweest, heel moeilijk om al die mensen te zien die delen van hun voeten, handen of ogen missen, of soms ook stukken been. Zelfs met al deze beperkingen waren de meesten heel vrolijk en wilden graag even een praatje maken of op de foto, ik vond het best wel indrukwekkend.
Hoewel ik het enorm naar m'n zin heb hier zijn dit soort dingen echt wel lastig, en op zulke momenten ben ik heel dankbaar dat ik in Nederland woon.
Voor nu lijkt me dit eerst wel weer genoeg, hoewel ik natuurlijk veel meer verhalen heb, maar dan hou ik nooit weer op met schrijven.
Ik zal proberen jullie wat regelmatiger op de hoogte te houden!
Weer heel erg bedankt voor de reacties, ik vind het echt leuk om te lezen wie me allemaal volgt!
Ik zal maar beginnen met een vrij bizar moment van afgelopen weekend: Jelly, broeder Guillaume en ik hebben het Wilhelmus gezongen voor meer dan 100 bengalen.
Het begon allemaal woensdagavond toen we (Siebe, Jelly, de kinderen en ik) aan onze 10 uur durende reis naar Mymensingh begonnen, naar de Taizé broeders. De Taizé broeders zijn 4 mannen uit verschillende landen die hun hele leven aan God wijden, een soort moniken. Alleen waren ze totaal niet zoals ik me moniken voorstel. Ze waren super gezellig en grappig en je kon over van alles met ze kletsen.
Donderdag hadden we een rustig dagje met een lekker boottochtje op een mooie rivier. Jelly en ik hebben daarna l'arche bezocht, een huis voor gehandicapten waar de leiders bij ze wonen en proberen samen een familie te vormen. Gehandicapten worden hier vaak weggestopt of verstoten door de familie, omdat ze zich ervoor schamen. Af en toe wordt zelfs de vrouw door de man verstoten, omdat de vrouw er de schuld van krijgt dat ze een gehandicapt kind heeft gekregen. Op straat zie je soms ook een gehandicapte of geestelijk gestoorde rondlopen. Echt heel erg dat dat soort dingen hier gewoon gebeuren.
Donderdagavond ging ik met Siebe en Abel (hun 5-jarige zoontje) naar de Mella, een bazaar met allemaal kraampjes en (handmatige!) attracties. Alleen aan het eind waren we zelf de attractie, en wilden allerlei mensen foto's van ons maken. Vrij irritant.
Vrijdag nam de Nederlandse broeder Guillaume ons mee naar een feest ter ere van het 100-jarig bestaan van een zusterschap ergens in een stad een paar uur bij Mymensingh vandaan. Momenteel zijn er nog 4 zusters, en die schijnen heel veel goeie dingen te doen. Het feest was eigenlijk vooral een hele lange bijeenkomst met allemaal praatjes in een taal die ik niet kon verstaan. Totdat broeder Guillaume graag zijn grote passie met de mensen daar wilde delen: zingen. Helaas moesten Jelly en ik daar ook aan deelnemen en moesten we op het podium het Wilhelmus zingen. Ik was zo geschokt dat ik de woorden vergat. Maar broeder Guillaume was ervan overtuigd dat de mensen het alleen al fantastisch vonden dat wij daar als enorme Nederlanders op het podium stonden, dus dat hoop ik dan maar. Van het zingen kunnen ze niet onder de indruk zijn geweest in elk geval.
Gister ben ik naar het lepraziekenhuis geweest, heel moeilijk om al die mensen te zien die delen van hun voeten, handen of ogen missen, of soms ook stukken been. Zelfs met al deze beperkingen waren de meesten heel vrolijk en wilden graag even een praatje maken of op de foto, ik vond het best wel indrukwekkend.
Hoewel ik het enorm naar m'n zin heb hier zijn dit soort dingen echt wel lastig, en op zulke momenten ben ik heel dankbaar dat ik in Nederland woon.
Voor nu lijkt me dit eerst wel weer genoeg, hoewel ik natuurlijk veel meer verhalen heb, maar dan hou ik nooit weer op met schrijven.
Ik zal proberen jullie wat regelmatiger op de hoogte te houden!
Weer heel erg bedankt voor de reacties, ik vind het echt leuk om te lezen wie me allemaal volgt!
-
03 Maart 2014 - 22:58
Pauline :
Lieve Joanne,
Wat een indrukwekkende dingen maak je allemaal mee!
Zijn hele waardevolle herinneringen voor later en natuurlijk het besef dat we het hier erg goed hebben in Nederland.
Veel succes nog en tot de volgende update!
Xxx je andere zus!
-
04 Maart 2014 - 17:52
Renske:
wel lieve schat je wordt wel geconfronteerd met ernstige dingen maar ik begrijp ook heel veel fijne momenten ze nemen je wel overal mee naar toe
geweldig hoor ik kijk heel vaak even op de p c. of er iets van jouy in staat heerlijk om zo met je mee te reizen wat zul ons bovendien straks nog veel te vertellen hebben ik mis je best hoor maar ik weet nu haast nog meer van je lieve schat heel veel goeds daar nog groet onze fam van ons
heel veel knuffels dikke omhelzing
in gedachten gaan we met je mee gods zegen liefs opa en oma
-
05 Maart 2014 - 22:39
Ineke Wielhouwer:
Lieve joanne, leuk om je belevenissen mee te kunnen lezen. Wat een indrukken komen er op je af. Ik heb waardering voor je. Door je verhalen ben je even dichterbij. Geniet van alle mooie dingen en bewaar het. Het ga je goed. Liefs van iedereen hier.h -
06 Maart 2014 - 15:05
Nelie Wiersema:
Hallo Joanne,
Erg leuk om je verslagen te lezen.Wat maak je veel mee.Geniet ervan.
Groeten Nelie Wiersema
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
