Einde

Nou, hier is hij dan toch echt hoor: mijn allerlaatste verhaaltje vanuit het zonnige Bangladesh. Hoewel ik nog bijna een week in Bangladesh ben, is dit toch alvast het eind van mijn blog.

Donderdagmiddag gaan we met een heleboel mensen hier van LAMB met een grote bus (met, luxe wel hoor, airco) richting Savar, een stad dichtbij Dhaka, voor de Interserve conferentie. Interserve is de organisatie waarmee veel mensen van LAMB zijn gekomen. De conferentie duurt van de 11e t/m de 14e. Ik help met het kinderprogramma al deze dagen.

De plannen zijn een beetje gewijzigd over mijn vervolgreis, want in plaats van alleen nog een paar dagen naar Turkije te gaan met Siebe en Jelly en de kinderen, ga ik nu zelf ook nog een paar dagen naar Rhodos naar vrienden die daar wonen. De 23e zal ik dan weer voet aan de grond zetten in ons (inmiddels niet meer zo koude heb ik begrepen) eigen vertrouwde landje.

Inmiddels is het grootste gedeelte van de afscheidsfeestjes en laatste dingen voorbij. Vrijdag hadden we een afscheidsfeestje met de shorttermers, ontzettend gezellig. Zaterdag hielden Christa en ik een bijzonder goed geslaagd feestje. Lekker ouderwets met een paar spellen en wat kletsen. De boterkoek die ik gemaakt had viel ook erg goed in de smaak wil ik graag nog even hieraan toevoegen.
Zondag op school namen Christa en ik afscheid van de kinderen. We kregen allebei een stapel van zo'n 30 kaartjes van de kinderen, en er werden natuurlijk nog even de nodige vragen gesteld. Zo dachten de kindjes uit grade 1 dat ik uit Amerika of Korea kwam, en dat ik met de bus naar huis zou gaan. Of anders met de trein.
Super lieve kaartjes allemaal, over hoe erg ze me gaan missen en dat ik absoluut weer een keer terug moet komen. Het meest fan ben ik toch van de kaartjes van de kinderen van grade 2 in hun gebrekkige engels.

Sadik, een jongentje uit grade 4, smeekte me bijna om weer een keer terug te komen, en Annie (ook uit grade 4) kon maar niet begrijpen waarom ik nou weer wegga. Ook heb ik van Prottoy uit grade 4 een lijst met woorden in Bangla gekregen, om nog wat te oefenen, en Pollob uit grade 4 heeft me nog snel even mijn naam leren schrijven in Bangla. Poging tot in elk geval, want het is enigszins ingewikkeld. Het ziet er net zo onduidelijk en vreemd uit als Chinees..
Een paar kinderen uit grade 3 hebben me een brief geschreven met vragen over mijn lievelingseten, lievelingsbloem, lievelingskleur, broers en zussen, familie etc. Ik heb ze braaf een brief teruggeschreven met daarin alle antwoorden op hun vragen.

Morgen hebben we nog een allerlaatste afscheid, met de aunties en uncles op school dit keer. Daarna is het toch echt gedaan met mijn 2 fantastische maanden hier!

Achteraf bekeken was het een ontzettend toffe reis. Niet aldoor leuk, want ik geloof niet dat ik ooit in zo'n korte tijd zoveel heftige verhalen heb gehoord en zoveel moeilijke dingen heb gezien.
Vooral Dhaka heeft nogal indruk gemaakt, met het enorme verschil tussen arm en rijk. Ik ben blij dat ik er geweest ben, maar ik hoef er niet weer heen.

Verder heb ik heel erg genoten van de omgeving (met dank aan mijn geliefde balkonnetje onder andere!) en de cultuur. Genoten is niet persé het goeie woord misschien, maar het was wel allemaal heel interessant, en anders. Daar moest ik nog wel het meest aan wennen misschien, dat gewoon echt alles anders is hier, helemaal niks vertrouwds.

Het duurde dan ook een tijdje voor ik echt m'n plekje vond op school, in mijn taken en in de klassen, maar uiteindelijk heb ik echt het idee dat ik mezelf redelijk nuttig heb kunnen maken. Vandaag toen ik met Papon uit grade 1 las, kon ik oprecht het verschil merken in hoe goed hij nu leest. We lazen twee boekjes, en hij maakte nauwelijks fouten, dat was in het begin toen ik hier kwam wel anders! Het duurde ook nog korter dan een kwartier om 1 boekje (van 15 bladzijden ofzo..) te lezen.

Ik weet zeker dat ik de mensen hier op de compound ga missen, en de contacten die ik heb opgebouwd in mijn tijd hier.
Wat ik niet ga missen is de rijst elke dag. Elke dag hetzelfde prutje er ook bij. En de warmte, helemaal de benauwde warmte van de laatste dagen. En ik moet zeggen dat ik het ook heerlijk zou vinden om weer zelf ergens heen te kunnen gaan.

Jullie allemaal heel erg bedankt voor het lezen van mijn blogs, ik vond het stiekem toch leuker dan ik dacht om ze te schrijven.
Het verbaast me ook enorm hoeveel mensen het lezen, leuk!
Of een paar mensen kijken er gewoon tig keer op, dat is ook een goeie mogelijkheid.

Dankjulliewel voor het lezen,
en tot over 2 weekjes in Nederland!

Liefs Joanne